κτίρια τη νύχτα

Αυτό που συνέβαινε στα προηγούμενα άλμπουμ ήταν να προσπαθώ να ξεμπλεξω ένα κουβάρι. Κάθε κομμάτι στην αρχή ήταν ένας γρίφος με πολλές ιδέες, μελωδίες, ήχους που όλα μαζί δεν βγάζουν ποτέ νόημα. Και η διαδικασία είχε να κάνει με το πόσα μπορούσα να πετάξω, κάτι σαν γλυπτική.

Στα νέα κομμάτια έγινε κάτι άλλο. Η αρχική τους μορφή ήταν κάτι πολύ απλό. Ξεκίνησα με αυτή την αίσθηση γιατί είχα μια ας πούμε εξωστρεφή διάθεση. Κι ενώ η μορφή αυτή λειτουργούσε, όσο περνάνε οι μέρες βλέπω ότι δεν είμαι εγώ εκεί μέσα. Είναι σαν να βρίσκομαι σε ένα πολυτελές σπίτι σε κάποιο προάστιο, ενώ στ αλήθεια ή ζωή μου πάντα ήταν πάνω από τα σπασμένα πεζοδρόμια του κέντρου, δίπλα στους περαστικούς που έχει χαραχτεί η ζωή τους στο πρόσωπο, για όλες τις αδιάφορες μέρες που περνάνε. Η πιο εξωστρεφής μου διάθεση θα είναι πάντα μια στραπατσαρισμένη ποπ.