Ανεμίζοντας στους χώρους της δουλείας
αυτή η πόλη μάς νταντεύει ως το θάνατο
μ’ ένα νανούρισμα από αγγελίες και πληρωμές.

Ξεχνώντας όσα εναγώνια προστάτευε
τα περιθώρια στενεύουν,
μα η διαδοχή των γενεών συνεχίζεται αδιάλλακτα.

Σ’ αυτό που θέλουμε, εσύ κι εγώ, επιστρέφοντας
οι κόμποι λύνονται από το σώμα μου
και όχι μονάχα ελπίζοντας
αγγίζω μια καθαρή θηλιά
και δένομαι μαζί σου
ακόμα πιο σφιχτά
κι απ’ τα δικά μου χέρια
τυλίγεις τα ποτάμια σου
γύρω από μένα.

Είμαστε σ' ένα λασπωμένο δωμάτιο
και ζωγραφίζουμε μια άρρωστη πόλη.
Κάθε φορά που χαϊδεύω το στήθος σου,
πρόστυχες γεύσεις με ζαλίζουν
και ξεχνάω ότι ζούμε σε μια ασήμαντη σκόνη από νόμους
-μια χούφτα εκκωφαντικά καταγώγια-
που μου χαρίσαν’ τη ζωή των εντόμων
(και στο πυώδες μου κέλυφος το νιώθω πως κι εσύ με αγαπάς).

Ασθμαίνει ένας κόσμος
τη διαστροφή του αενάως περιμένειν,
την ψυχογενή φούγκα ως επιδημία,
ενώ αφουγκράζομαι τους ώριμους δείκτες σου
που λεν' ότι οι ώρες δε γυρίζουν
κι είναι κρίμα να ζούμε σε μια ασήμαντη σκόνη από νόμους
-μια χούφτα εκκωφαντικά καταγώγια-
που μου επιβάλλουν τη ζωή των εντόμων,
από μια άνευρη απόληξη να νιώθω πως κι εσύ με αγαπάς.

Είμαστε δύο αναδράσεις των δρόμων
σε μια πόλη όπου οι οθόνες διδάσκουν:
«ΩΕΜ και η Λαίμαργη Αγάπη
είναι μια αρρώστια που δεν ξέσπασε ποτέ»
και οι κάτοικοι ζούνε σε μια ασήμαντη σκόνη από νόμους,
αναρριχώνται σε μπλεγμένα καλώδια
που καθορίζουν τις πορείες των δρόμων,
μακριά απ' το λασπωμένο δωμάτιο που δε χαρτογραφήθηκε ποτέ.

Τα κτίρια είναι γέρικα πλοκάμια που σαλεύουν μορφοκλασματικές καμπύλες.
Ποια είναι η άλλη διαδρομή που ταξιδεύουμε μαζί για να σου πω ό,τι προφτάσω.

Πίσω από μένα κάποιος γελάει σε μια αποθήκη φαρμάκων
και μια κοπέλα μουντζουρώνει τις μέρες που δε θυμάμαι.
Μόνο στο δρόμο θ’ ανταλλάζω τα δίκαια δώρα κι ευτυχώς είναι ακόμα νωρίς
να γνωριστούμε σε μια βουή από παράταιρα χέρια
(και πόσα άλλα ξεριζώσανε οι φίλοι για να υπνοβατούμε
στων συζητήσεων τις ψυχρές αντηχήσεις για όλα τα ακίνδυνα χρόνια που ζούμε).
Θα πάρει μήνες για να μου πεις πόσο με ήθελες τότε.

Απ’ το κρεβάτι μου ακούω σειρήνες
και σχηματίζω τυχαίους αριθμούς τηλεφώνου.
Τα δάχτυλά μου όμως μπερδεύονται πάλι και παίρνω εσένα.
Κι αν μου μιλούσες, θα σου ’λεγα ότι είσαι η λαίμαργη αγάπη,
μα αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί.

Ή μήπως έγινε καιρό και προσπαθώ να το ξεχάσω;

Παρατηρώ τη μόλυνση μιας αποικίας.
Το άλλο είδος θα χαθεί
σαν την ανθρώπινη πορεία

ενώ περνάνε τα πρωινά τρένα.

Η Γη ωχρή
τρυπήθηκε
απ τις κεραίες ενός ζώου
που ζέχνει αποφορά

και με ρουφά στο σκοτεινό κέντρο.

Μια γυναίκα κουδουνίζει μυστήρια σήματα
κι ανοιγοκλείνω ένα άηχο στόμα μου.