Αυτό το πρωί μου πιέζει τα μάτια
-δεν έχει συμβεί-
μη φεύγεις, μη φεύγεις,
αυτές είναι οι μέρες μας σαν βόμβες που σκάνε
κι έτσι περνάνε σαν να 'ναι
πτώματα πτώματα,
τα χείλια σου σκέφτομαι με μάτια κλειστά
κι αυτά που 'χες πει
κι αν μου έμπηγες βαθιά
μια βελόνα στην καρδιά,
ένα τραγούδι θ' ακουγόταν να λέει:
Αυτό το πρωί μου πιέζει τα μάτια
-δεν έχει συμβεί- μη φεύγεις, μη φεύγεις,
αυτές είναι οι μέρες μας σαν βόμβες που σκάνε
κι έτσι περνάνε σαν να 'ναι
πτώματα πτώματα, δάχτυλα στο στόμα
τα κανάλια κλειστά -για ό,τι συμβεί-
κι αν μου έμπηγες βαθιά μια βελόνα στην καρδιά,
ένα τραγούδι θα ακουγόταν: ακόμα θυμάμαι
αυτό το πρωί με τα δάχτυλα στο στόμα
μετά στο ταξί πριν φύγει, μη φύγεις,
χάνονται οι μέρες και οι βόμβες δεν σκάνε
κι ενώ δεν κοιμάμαι είναι σαν να 'μαι
νεκρός νεκρός κι ανοίγω τα μάτια
σε ό,τι συμβεί για πάντα σιωπή
κι αν μου έμπηγες βαθιά
μια βελόνα στην καρδιά,
ένα τραγούδι θα ακουγόταν να λέει, να λέει:
Τώρα ξέρω πως νιώθει αυτό το κορίτσι
που αφήνει το σώμα του κάθε πρωί
κι οι πιο όμορφες μέρες ακόμα πονάνε,
γιατί να περνάνε σαν να 'ναι
πτώματα πτώματα εκείνο το πρωί
"ναι" σε ό,τι κι αν πεις αρκεί να μη φύγεις
κι αν μου έμπηγες βαθιά μια βελόνα στην καρδιά,
ένα τραγούδι θα ακουγόταν να λέει
"σε θέλω".
Τώρα ξέρω ποιο είναι το κορίτσι
που αφήνει να διαλύουν το σώμα του κάθε πρωί.
Εκείνα που θέλει κι αυτά που θυμάται
σε ένα άλλο δωμάτιο θα κοιμάται.
